ჯო (ალბათ)

   - მე რა ვიცი რა მქვია? კაი ჰა - ჯო... საერთოდ რატომ გიყვართ ვიღაცას სახელს რომ ეძახით? ეი შენ სირო, ან რამე ეგეთი დაუძახე და გამოიხედავს, თუ კარგად მიმართავ კარგად გამოგხედავს, თუ ცუდად - ცუდად. ორჯერ ორი Oოთხია. მგონი, არ ვიცი საშუალო სკოლა არ დამიმთავრებია. წიგნებსაც არ ვკითხულობ, ერთადერთი წიგნი მაქვს წაკითხული ისიც თარგმანი და როგორც იქ წერდა მთავარი გმირი ისე მოგიყვები ჩემს ამბავს მეც. თამაში რაღაცის ყანაში. რის ყანაში არ ვიცი, ვიცი უფრო სწორად არ მახსოვს.
ხო, სად ვიყავი? ჯო ხო, ჯო მქვია ალბათ. ალბათ კი არა თქვენთვის! მისტერ ან რამე ეგეთი არ უნდა წინ, ჯო, უბრალოდ ჯო, თუგინდა ო, ან ოჯ მოკლედ რამე რა.
14 წლის ვიყავი ეს ჩემისა, ვსმისლე ცოლი, არ ვიცი თქვენ რას ეძახით - ჩემისას, ძვირფასო, ფისო თუ რამე ეგეთი, სულ ერთია, ერთხელ მაინც დაუძახებდით შეჩემისას, ნუ თუ არ გყავს ეგ შენი, თფუი თქვენი პრობლემაა, მოიყვანე მერე. ხოდა, ეს ჩემისა 14 წლისამ მოვიყვანე. მე რა ვიცი რატომ? იმიტომ და ვსიო, ამიდგა და მოვიყვანე, ნუ პრინციპში სანამ მოვიყვანდი იქამდე ამიდგა თორე პირველ ღამეს მაგრად ვიწვალეთ, მე რა ვიწვალე იმან იწვალა. არა იმან რატო იწვალა მეც ვიწვალე, მოკლედ ვიწვალეთ. წვალობს ზოგჯერ კაცი და მიზანს მაინც აღწევს. ხოდა მეც მივაღწიე, მეც კი არა ჩვენც. საერთოდ მე და ეს ჩემისა წვალებ წვალებით ყოველთვის ვაღწევდით ჩვენს მიზნებს.
ხო აბა? აბა რა ჯანდაბა გვინდოდა სამხრეთ კორეაში რო დავაწექით? რა და მიზანი გვქონდა.
ამაზე მერე მოგიყვებით.
ხო 17 წლისები ვიყავით პირველი ცოლქმურული პრობლემა რო შეგვექმნა.
აზზე ხარ დილით ვიღვიძებ და ეს ჩემისა, სარეცხ მანქანას ებრძვის, ან სარეცხი მანქანა ებრძვის ამ ჩემისას, არ ვიცი, მოკლედ სარეცხს ვერ რეცხავდა. თან აუცილებლად უნდა გაერეცხა, ის კოსტუმები იდო შიგნით იმ დღეს გადაღებაზე რომ უნდა გვცმოდა.
უი ხო დამავიწყდა ჯო ვარ და მსახიობიც. საერთოდ ბევრი მეკამათება რომ მსახიობი კი არა გათახსირებული ხარო, გათახსირებული ეგენი არიან. ცოლებს რომ ღალატობენ და ხანდახან ცემენ კიდეც. მე არ ვცემ ცოლს, ნუ რომ მომინდეს მაინც ვერ ვცემ, მერევა. ეს რა სათქმელი იყო, არ წავშლი იყოს მაინც. ხო გაინტერესებდათ ემი ამბავი, ჰოდა აჰა და წაიკითხეთ. საიდან სად დავხტივარ. ბოდიში.
მოკლედ მსახიობი ვარ. პირველი როლი სამხრეთ კორეაში მივიღე, (მერე მოგიყვებითთქო ხო გახსოვს?) თქვენობით უნდა მოგმართო თუ შენობით თუ როგორ უნდა მეთქვა? მოგმართოთ უნდა მეთქვა? მოკლედ კასტინგი და ამბები იყო, იქ რა კორეაში წარმატებით გავიარეთ მე და ამ ჩემისამ. არც გამკვირვებია, ისინი ყველა ერთმანეთს გავდნენ, ჩვენ კიდე ძალიანაც სიმპატიური წყვილი ვიყავით, თხუთმეტ თხუთმეტი წლის, ქერა გოგო და ქერა ბიჭი. მაგრად მახსოვს ის დღე, მე ბათინკში ჩატანებული ჯინსი, ჭრელი გრძელ სახელოებიანი მაისური და ეხლა რო განდონი ქუდები დაარქვეს ისეთი ქუიდ მეხურა. იმ ჩემისას მწვანე პენუარი და გოჭი ჩუსტები, გოჭის ფორმის ჩუსტები, ფუფ, ჩუსტები გოჭს რომ გავს, მოკლედ ხო მიხვდით არა? ეგ ეცვა. ვერა? კ ჩორტუ. ხოდა კასტინგი უცებ გავიარეთ, მგონი ამ ჩემისას თითქმის ოთხმა ნომერმა ძუძუმ და ჩვენმა ასაკმა გვიშველა. საერთოდ სარისკო საქმე იყო, არასრულწლოვანების ფილმში გადაღება, ნუ ყველა ნერვიულობდა და იმიტომ ვფიქრობ ესე. პირველ გადაღებაზეც კაი ჟიმ ჟიმი ქონდათ, მეც მეშინოდა, ქორწილის ღამე გამიმეორდა, მერე ჰო ჯუნ გომ რაღაც ტაბლეტ მომიტანა დამალევინა და იცოცხლე გადასარევად აეწყო საქმე.
ათას ხუთას, ათას ხუთასი დოლარი გადაგვიხადეს და შემდეგ ფილმშიც მიგვიწვიეს. ეს მეორე ფილმი ძალიან მაგარი იყო, სუპერ, ეგეთი მაგარი არც არაფერი არ გამოგვსვლია, იმის მერე ჯერ ერთი მაგრად ვთამაშობდით და მეორეც მაგარი ის ქონდა, ის რა, ტფუი, სცენარი ხო. მე სპეც აგენტი ვიყავი, ეს ჩემისა ტყვე და უნდა გამომეხსნა რაღაც ჩაბნელებული ოთახიდან. იცი როგორ ოთახი იყო - განათება ზემოდან მარტო ერთ დივანს ეცემოდა. ხოდა ამ დივანზე იწვა ეს ჩემისა, ხოდა გავანთავისუფლებდი თუ არა მომვარდებოდა და მკოცნიდა მადლობის ნიშნად და მერე ხო ხვდები მაგასა რა მოყვებოდა.
მართლა მაგარი გამოვიდა ეგ ფილმი.
ხო მერე ისევ აქ დავბრუნდით, მერე ერთი ათი ფილმის მერე. ბლომად ფულით ჯიბეში. დავბრუნდით და პატარა სახლი ვიქირავეთ, მოწყობილი სახლი, ისეთი კი არა, რაღაცეების დამატება რომ უნდა. გასისინებული სახლი იყო, დიდი პლაზმური ტელევიზორით და მაგარი კომპიუტერით. ვცხოვრობდით და აქაც ვმსახიობობდით, ოღონდ იმ განსხვავებით რო აქ გარყვნილებს და გათახსირებულებს გვაძახდა ხალხი. ნუ რაც უნდათ ის დამიძახონ მე არ მადარდებს. სახელიც კი არ ვიცი ჩემი. ვიცი უბრალოდ არ მახსოვს, ან უბრალოდ არ გეუბნები, მოკლედ ეს რა შუაშია? მაცდი მოყოლას? მამენტ არ მიშლი.
ხო. პირველი ცოლ ქმრული პრობლემები ჩვიდმეტი წლის ასაკში შეგვექმნა სარეცხმა მანქანამ აურია, ხან ჩემი ცოლი ებრძოდა ხან ის. მოკლედ ომობდნენ რა.
თან ეგ როგორი ასაკი იყო ჩვენთვის იცი? თვრამეტი რო გიკაკუნებს უკვე, მაგარი დაბერებული რომ ხარ და თან რომ იცი გახდები თუ არა სრულწლოვანი პიზდეც! ნაკლები ანაზღაურება და რამე. ჩვენზე მოთხოვნა ჩვენი ასაკის გამო იყო. არასრულწლოვანების ფილმები უნდოდათ ინტერნეტში. ხოდა თუ მოთხოვნა შემცირდებოდა ხელფასიც შეგვიმცირდებოდა და ამ ბინის ქირაში მაგრად გაგვედებოდა, მამენტ თუ ტექნიკამ ესე აურევდა მაგრად დავიკიდებდით ამ ბინას. მოკლედ დანერვოზებულები ვიყავით და ეს სარეცხი მანქანის ამბები სრულიად ზედმეტი იყო, თან იმ დღეს, როცა გადაღება დაგეგმილი იყო უკვე და გადაღებაზე ის კოსტუმები უნდა გვცმოდა რომელიც სარეცხ მანქანაში იდო.
ხმაურზე გავიღვიძე ავდექი და სარეცხ მანქანასთან მივედი, გიჟს გავდა... ხო სარეცხი მანქანა გავდა გიჟს, რა ვერ გაიგე? მივედი სარეცხ მანქანასთან და გიჟს გავდა, გინდა თუ არა ჰაერზე გამიყვანეთო... არა რა ცოლმა, სარეცხმა მანქანამ მითხრა ჰაერზე გამიყვანეო! დაშლო? ხო რა უნდა მექნა აბა გავიყვანეთ, იქვე გედების ტბასთან, ნახე რა მაგრად დავაკავშირე ერთმანეთთან მე რო წავიკითხე წიგნი იმ წიგნშიც არის ტბა სადაც გედები ცხოვრობენ, ხო გითხარი ეგრე მოგიყვები ჩემ ამბავსთქო. ვერ დაუმუღამე? დაიკიდე.
ჩემს სახლთან ახლოს გავასეირნეთ სარეცხი მანქანა, მამენტ დიდად ჭირვეული არც იყო, ერთადერთი, ბამბის ნაყინი და გაზიანი წყალი მოითხოვა, მე კი ვუთხარი ლომნის ნაყენიან წყალს გიყიდი გაზი იმასაც აქვსთქო მარა არაო, კუჭი მიტრაკებს და იმისთვის მინდაო... რა ცოლმა, სარეცხმა მანქანამ მითხრა, არ მისმენ? საათში ოც დოლლარს კარგად მართმევ და მოსმენა არ გინდა.... არა მანმადე ტექნიკასთან არასდროს მქონია პრობლემა... სხვასთან რასთან? აა კი იმან რა ქვია, ჩრჩილმა, ხო ჩრჩილმა გამიმწარა ცხოვრება. ხო რა კარადაში რო ცხოვრობენ იმათმა, იმათმა კი არა იმან, ერთი იყო. გადამრია! ყველაფერს მიჭამდა. არა რა ნავტალინი, ხო არ მოვკლავდი, ოჯახის წევრია მაინც, ნავტალინს ვგმობდი და ეხლაც ვგმობ! პირიქით იცი რა გადავწყვიტე? მოდი ამ ჩჩრჩილს კარგად მოვექცევი თქო და იქნებ შერცხვეს და აღარ შეჭამოს რაღაცეევი თქო, ყველაფერს ვუკეთებდი, ლოგინს ვუშლიდი, ძილის წინ ზღაპარს ვუკითხავდი, მერე შუბლზე ვკოცნიდი, კუთხეში არასდროს არ ვაყენებდი... ხო ჩრჩილს აბა ვის? ხო არც ვუყვიროდი, მეზობლის შუშა რომ ჩალეწა და საკონტროლოში ორიანი რომ მიიღო მაშინაც კი, მარა რათ გინდა, შენც არ მომიკვდე ეს მაინც აგრძელებდა ჩემი წინდების, პერანგების და ყველაფრის ჭამას, ერთხელ იმ ჩემისას, გადაღებაზე ჩასაცმელი მოსამსახურის უნიფორმაც კი შეუჭამა, აუ ეგეც მაგარი გადაღება იყო, ჩემისას მოკლე შავი კაბა და კლეტკა ჩულქები ეცვა მე მაგის ბატონს თუ რაღაც მაგდაგვარს ვთამაშობდი, ხოდა სპეციალურად ვუგდებდი მაგიდიდან რაღაცეებს რომ წაკუზულიყო და ბოლოს მაგიდაზეც მივკუზე... ჰე ჰე, პატარები ვიყავით მაშინ, თექვსმეტი წლის და ორი თვის ვიყავი. ჩრჩილზე? ა ხო ბოლოს მივასრისე კედელს, ოღონდ ეს არ შეიტანო მანდ, ძაღლობასთან არ მინდა პრობლემები, ისედაც კაი დიდი ფული მიჯდება მაგათი მოქრთამვა ჩვენს არასრულწლოვანებაზე რო თვალი დახუჭონ
და მსახიობობის ნება მოგვცენ.
სარეცხ მანქანაზე გიყვებოდი. რო გავასეირნეთ და სახლში ამოვიყვანეთ, მერე ამუშავდა ჩვეულებრივად. რომელი საათია? უი გასაქცევი ვარ ეხლა გადაღება მაქვს და დალშე შემდეგ კვირას რო გავაგრძელოთ?
უი ხო მამაო, უცებ შემინდეთ რა ჩემი ცოდვები...